lunes, 29 de septiembre de 2008

A cinco centímetros de ti


Hoy te he rozado los labios con mis ojos, te he besado lentamente con mi mirada, te he acariciado el rostro desde los mas profundo de mi ser, y he olido tu aroma desde la más lejana distancia que hoy se interpone entre tu y yo. A veces entre cinco centímetros hay océanos y océanos que nos separan. Y son estos cinco centímetros los que me están matando lentamente cuando estoy contigo.


Este es otro de los suspiros que un día esbocé en un papel y que forma parte de un pasado que superé. Más adelante prometo publicar cosas más positivas y felices. Pero de momento estoy respetando bastante el orden cronológico de los sucesos, de los sentimientos, y mis desahogos escritos. Como habréis podido ver yo no soy de escribir muy extensamente, simplemente escribo suspiros, mis suspiros.

viernes, 26 de septiembre de 2008

Otra poesía...

Esta es una poesía que escribí hace algún tiempo, fruto de un desengaño. Fueron muchos años de sufrimiento y esta poesía muestra de alguna manera el sentimiento que me quedó cuando fuí consciente de que viví muchos años en una mentira.


Por qué me mienten los que me dicen querer

por qué afirman que existe si yo jamás lo podré tener

por qué se empeñan en afirmar que algún día lo hallaré

y no entienden que nunca nací para él.


Se desmoronan los cimientos de mi vida

y se destierra el sentimiento del corazón.

El calor en mi ya no lo quiero

porqué sólo hay frío en mi interior.


Que se hielen los anhelos y deseos

que no vuelva a sentir una ilusión

que me duerma cuando esboce una sonrisa

porqué lo bueno es malo cuando se trata del amor.

jueves, 25 de septiembre de 2008

Res

Este texto lo escribí hace años en un tren de vuelta a casa. Recuerdo que se me sento delante un hombre y una mujer. Aparentemente no se conocían, pero cuando me fijé bien en sus rostros reconocí que el había sido un antiguo profesor de mi instituto y la de su lado era su esposa. La indiferencia con la que se trataban me llevó a escribir este pequeño texto.


No s'han dit res... L'un al costat de l'altre i no s'han dit res. Tants anys i avui, ni s'han mirat, una vida compartida i avui ni un sols sombriure. Un primer petó entre ells dos, una primera abraçada, un primer fill, un primer de tot, i avui res. Ni una paraula, ni una mirada, ni un petó... res... avui res!! És a cas que s'ha apagat aquell foc del que parlen els poetes, o és que ni tant sols existeix res que s'hi assembli? I és que avui res, ni foc, ni paraules, res... senzillament res. S'han tocat perquè la butaca era petita... s'han tocat amb la por o amb la indiferència de ser agredit per allò que és tant teu que a vegades es torna extrany, o foraster. Res.